دوست من احمد!
مرد اگر دلش بشکند
بارانی بلندش را می پوشد
به خیابان می آید
مکث می کند جلوی دکه ای در پیاده رو
بغضش را می خورد
سیگاری روشن می کند
سرش را پایین می اندازد و بی اعتنا به همه رهگذران
راهش را می کشد و به ناکجا می رود
و چند لحظه بعد
صدای شر شر باران
سکوت پیاده رو را می شکند
ما هر روز نوشابه میخوردیم
و بطری هایش را در سطل زباله می ریختیم
می خواستیم پیرمردی را شاد کنیم
که آخر شب زباله ها را واکاوی می کرد
آنقدر نوشابه خوردیم
تا مرض قند گرفتیم...
این آخرین باری ست که با هم شام خوردیم
این آخرین باری ست که با هم قدم زدیم
این آخرین باری ست که ...
آه دوست من!
ببین
چطور
"این آخرین بار"
در تمام جمله هایم ریشه دوانیده ست
آه دوست من احمد!
صدایت قطاری است
که در سرم سوت می کشد
گوزنی شده ام
که شاخ هایم
لابلای حرفهایت گیر کرده است
آه دوست من احمد!
حرفهایت با من
همان کاری را می کند
که بمب اتم با هیروشیما
که ارتش مصر با محمد مرسی
با سلام
درخشش چشمانت
ستاره ایست
در دل شب
که راه را نشانم میدهد
دلم را که به نگاهت می دوزم
شعر متولد می شود...
پی نوشت: سطر پایانی شعر اصلاح شد
